Życzenia świąteczne

Rozdział 8

Przepraszam za zwłokę, ale ogarnął mnie brak weny i czasu. Oto wyczekiwany rozdział, zapraszam również do głosowania w toplistach  :) 

Rozdział 8

Szykowanie do wyjścia trwało już pół godziny, coraz realniejsze było ryzyko spóźnienia.
- Ruszaj się, musimy już wyjeżdżać - pospieszała mama.
- Już, chwila ! - krzyknęła Kath tuszując rzęsy. - Już kończę !
Spieszyły się na badania kontrolne, na które miał je zawieść Jim.
Mama czekała już na nią przy drzwiach, niecierpliwie zerkając co jakiś czas na zegarek.- Katherine, schodź już na dół !- Idę ! - szybko schodziła po schodach - Po co te nerwy ?
Przed domem czekał już samochód, o którego plecami opierał się Jim stojąc z założonymi rękami.
- Ale mam szczęście, że mogę podróżować w towarzystwie tak pięknych kobiet. - otworzył przed nimi drzwiczki samochodu z szarmanckim ukłonem i łobuzerskim uśmiechem.
Zdążyły na czas, badania potrwały półtorej godziny potem lekarz zadał jej jeszcze parę pytań.
- Widzę znaczną poprawę, ale skieruję jeszcze panią na wszelki wypadek do psychoterapeuty. Pomoże pani wykorzystać istniejące wspomnienia jako podstawę do pozyskiwania nowych.
Proszę się zgłosić do doktor Lisy Sanders. Niestety, najbliższy termin jest za dwa tygodnie. Doktor Lisa prowadzi również swoją prywatną klinikę psychiatryczną z osobami cierpiącymi na zaburzenia snu i nie tylko, jest prawdziwym ekspertem w dziedzinie somnologii.
Katherine podziękowała i wyszła z gabinetu doktora. Przed szpitalem czekali już mama i Jim.

- No, możemy jechać już do domu. Kolejną wizytę mam za dwa tygodnie z psychoterapeutką. Mamo, proszę cię, nic jej nie mów o tym, że kiedyś miałam wymyślonego przyjaciela bo naprawdę wyląduje w psychiatryku. - powiedziała błagalnie Kath.
- Oj kochanie, nie przesadzaj. Byłaś malutka, to normalne – zaśmiała się.
Gdy wrócili do domu zadzwoniła komórka Kath, kiedy odebrała, okazało się że to Annie zaprasza wszystkich do siebie na wieczór horrorów i zaproponowała nocleg.
- Cudownie kochanie idź, tylko wróć jutro na obiad i nie zasiedź się zbyt długo. - powiedziała Lilly.
- A mogę wziąć samochód ?
- Ale musisz wrócić o dwunastej, bo idę do pracy.
- Dobrze, wrócę.
Spakowała się do małej torby podręcznej, którą zawsze nosiła ze sobą na wf . Podrapała kota pod bródką i za uszkiem.
- Bądź grzeczna Cleo, nie rozrabiaj na moim łóżku. Jak wrócę poduszki mają być w całości, rozumiemy się ? - pogroziła kotce palcem, a w odpowiedzi usłyszała miauknięcie po czym wyszła z pokoju.
Zajechanie do domu Annie zajęło jej pół godziny, na miejscu już była Debra i Vivien.
Widać było, że Annie naprawdę dużo włożyła w przygotowanie mieszkania. W całym domu było ciemno, główną atrakcją był salon. Wszędzie świeciły się zapalone świeczki, na korytarzu, w kuchni i w salonie. Było to jedyne źródło światła. Napoje oraz przekąski znajdowały się na małym stole, wokół którego leżały porozrzucane poduszki. Domyślała się, że wszystkie miały zasiąść na nich, nim rozpocznie się seans filmowy. Vivien machała jej przed nosem filmem, który pożyczyła od starszego brata, przyrzekając, że to najstraszniejszy film jaki widziała. Pomogła dziewczynom w kuchni, przenosząc sałatki zrobione przez Vivien na stół z przekąskami.
Wymieniły się najnowszymi ploteczkami ze szkoły, kto z kim chodzi, a kto z kim zerwał. Debra wolała unikać tego tematu, więc milczała. Szybko zmieniły temat na przedmioty szkolne i Debra zaraz się ożywiła przez co dziewczyny wybuchły głośnym śmiechem.
- No co... ?? - spytała speszona Debra.
- Faktycznie, jesteś jedyną znaną mi dziewczyną, którą naprawdę interesuje kiermasz książek lub jakieś akcję charytatywne.
- Uczestniczenie w życiu szkoły jest dla mnie bardzo ważne, bycie przewodniczącą to bardzo odpowiedzialna funkcja.
- Nie wątpimy – zaśmiała się Vivien.
- To lepsze niż spędzenie czasu przed kompem. - broniła się.
Vivien zrobiła urażoną minę.
- Jeśli chodzi o gry, to tylko Mathiev mnie rozumie...
- Dobra dziewczyny, oglądamy czy nie ? - przerwała im Annie, machając pilotem od DVD.
- Tak – powiedziały wszystkie.
W połowie filmu Katherine usłyszała jakieś stukania na piętrze i miała wrażenie, że ktoś ją woła.
- Słyszałyście?
- Ale co? – zapytała Annie zapatrzona w telewizor.
- Stukanie na piętrze i głosy.
- Nikogo oprócz nas nie ma w domu, przecież rodzice wrócą jutro po południu. To pewnie z telewizora, oglądaj dalej - odezwała się Annie.
Oglądały film dalej, ale Kath nie mogła skupić się na filmie. Cały czas nadsłuchiwała czy dalej słychać jakieś odgłosy z góry. W pewnym momencie Vivien pisnęła ze strachu tak niespodziewanie,aż Katherine podskoczyła na poduszce i miała wrażenie, że serce ma w gardle.
Nagle wszystkie krzyknęły, gdy usłyszały jak coś głośno spadło na podłogę w pokoju Annie na piętrze.
Siedziały cicho, Annie tylko przyciszyła telewizor.
- Pójdę zobaczyć co to było.
- Nie idź... Proszę... – szepnęła Vivien.
- Dlaczego? – zapytała Annie zatrzymując się w połowie drogi do drzwi.
- Boję się...- pisnęła Vi.
- Och przestań... Idę. - powiedziała.
- Pójdę z Tobą. - postanowiła Katherine, wstając z poduszek.
- Nie zostawiajcie mnie tu samej! Idę z wami !
Weszły w trójkę na górę po schodach, ostrożnie stąpając by nie zrobić zbytnio hałasu. Annie stojąc najbliżej drzwi delikatnie i powoli pociągnęła klamkę w dół. Drzwi zaskrzypiały otwierając się i ujrzały na podłodze ciężki kuferek i rozsypane kosmetyki.
- Jak to się stało, że spadł ? Przecież jest ciężki. - spytała Vivien, rozglądając się panicznie po pokoju.
- Może źle go odłożyłam i się przechylił...
Annie posprzątała wszystko i zamknęła za sobą pokój.
- Fałszywy alarm, wracajmy oglądać film.
- Wolałabym coś zjeść i iść już spać - jęknęła Vi.
- No ok. - westchnęła Annie.

Resztę nocy spędziły na jedzeniu i kolejnych ploteczkach, spać poszły dopiero nad ranem.

Przerwa i powrót

Przerwa i powrót

Z powodu tego iż mam ostatnio za dużo obowiązków. Postanowiłam ogłosić przerwę i zapowiedzieć powrót dnia 21.07.2014 r. Czytelników przepraszam za tak długą zwłokę i proszę o cierpliwość :) ♥

~ Narita

Rozdział 7

Rozdział 7

Katherine usiadła sama w tylnej ławce, 

czuła się trochę osamotniona, uczniowie nie dokuczali jej 

ani nie szukali z nią kontaktu, ale starali się być dla niej mili i pomocni za co była im wdzięczna. Gdy lekcja matematyki się skończyła poszła na stołówkę,

 zapamiętała już układ szkoły, więc poruszała się po niej bez pomocy Gareth'a, 

którego nie widziała od wczorajszego wieczoru.

W stołówce panował jak zwykle gwar, wszyscy głośno rozmawiali, 

przekrzykując się wzajemnie.

Nałożyła sobie na tace jedzenie i usiadła w kącie,

 po chwili do stolika podeszła dziewczyna z jej klasy nazywała się Debra i 

była jedną z najmądrzejszych dziewczyn w klasie. 

Miała kasztanowe włosy i okulary na nosie.

 Niekiedy zdawała się być zamyślona, ale była bardzo sympatyczna. 

Debra uśmiechnęła się do niej i poinformowała o referacie z biologii, 

który był zadany w czasie kiedy była w szpitalu przypominając,

 że termin oddawania prac mija za trzy dni zaproponowała też swoją pomoc, 

zjadły razem lunch i spędziły miło czas na rozmowie.

Gdy po korytarzu rozległ się dźwięk dzwonka poszły razem na fizykę.

 Zobaczyła Gareth'a na korytarzu, gadał z kumplami, 

nie wydawał się być zadowolony. 

Zauważyła, że wyciągnął z kieszeni pięć dych i dał je koledze.

 Nie wiedziała o co chodzi, ale postanowiła, że zapyta go o to wtedy,

 kiedy będą sami. Jego kolega powiedział coś, co spowodowało,

 że spojrzał na nią. Uśmiechnęła się i pomachała do niego,

 ale on tylko bardziej się zdenerwował i spiorunował ją wzrokiem,

 więc szybko opuściła rękę. Debra, która stała obok pociągnęła ją za rękę.

- Chodź, bo się spóźnimy !

Po lekcji fizyki, kiedy wszyscy uczniowie wyszli z klasy i sala była pusta.

Debra podeszła do jej ławki, spojrzała na nią zatroskanym wzrokiem.

- Co cię łączy z Gareth'em ? -spytała cicho, siadając obok niej.

Katherine spojrzała na nią zaskoczona, po czym spuściła głowę

 i wpatrywała się w blat ławki.

No … my chyba chodzimy ze sobą..

.

 ale od jakiegoś czasu mnie unika...

 nie wiem co zrobiłam źle...

- Moim zdaniem, powinnaś się

 od niego trzymać z daleka. - mruknęła z dezaprobatą Debra.

- Dlaczego ? Wiem, że pali a jako przewodniczący 

sie powinien ale to nie robi z niego łobuza...

- Przewodniczący ? On nie jest

 przewodniczącym. - Debra się zaśmiała

- Co? Sam mi to powiedział...

- Katherine... on nie może być przewodniczącym,bo to ja nią jestem. 

Poza tym to klasowy chuligan, zaczepia słabszych... nie pamiętasz? Ciebie też gnębił...dlatego musisz trzymać się od niego z daleka.

Debra wyszła z klasy zostawiając ją samą. 

Próbowała coś sobie przypomnieć z przed wypadku 

ale niestety nic nie przychodziło jej do głowy. Postanowiła,

 że przejdzie się po dziedzińcu, korzystając z ładnej pogody. 

Kiedy już była na zewnątrz, 

zauważyła ,że z lasu na tyłach szkoły, wyszedł Gareth, 

gasząc papierosa o korę drzewa i nagle przed jej oczami

 ukazały się obrazy z przeszłości. Widziała w nich jak 

Gareth zaczepia ją na przerwach,

 obrażając, popychając i niszcząc jej rzeczy. 

Przypomniała sobie moment jak poszła kiedyś do lasu

 tam gdzie był kamienny obelisk,

 by pomyśleć i zastał ją tam Gareth.

 Chciała wtedy wrócić do klasy, ale zagrodził jej drogę i

 próbował ją wykorzystać. 

Prawie by ją zgwałcił gdyby go nie ugryzła i nie uciekła w porę.

 Zrobiło jej się zimno gdy sobie to przypomniała, spojrzała

 w miejsce gdzie stał ale już go tam nie było.

Odwróciła się i odeszła z stamtąd jak najszybciej. 

Znalazła Debre przy szafkach i pociągnęła ja za 

rękę w stronę gdzie mogły spokojnie porozmawiać, 

przyznała się się, że przed chwilą przypomniała sobie wszystko

 co robił jej Gareth. Debra przytuliła ją do siebie

 i obiecała, że jako przewodnicząca zajmie się chłopakiem. 

Spędziły razem przerwę i Katherine spostrzegła,

 że Debra była bardzo miłą, pracowitą i

 niezależną dziewczyną,

 ale była wrogo nastawiona do wszystkich przedstawicieli płci męskiej.

 Chciała się dowiedzieć dlaczego i postanowiła zapytać wprost.

Po chwili Debra opowiedziała jej swoją historię.

 Była kiedyś z pewnym chłopakiem,

 w którym była zakochana po uszy

 i myślała, że on w niej też 

ale okazało się, że lubił towarzystwo kobiet. 

Dlatego doszło do tego, że ją zdradził z jej najlepszą przyjaciółką.

 Przyłapała ich razem, co najbardziej ją zabolało.

 Gdy już było po wszystkim dowiedziała się, że oszukiwał je obie. 

Wmawiał jej przyjaciółce, że między nim a

 Debrą wszystko skończone, choć wcale to nie było prawdą.

 Przez tą całą sytuacje

 Debra zwątpiła czy miłość tak naprawdę istnieje uważała,

 że to co ludzie nazywają miłością

 to po prostu przyzwyczajenie do drugiej osoby.

Od tamtej chwili połączyła je silna więź zrozumienia

 i Katherine w końcu zyskała prawdziwą przyjaciółkę. 

Minęły trzy dni i zgodnie z obietnicą Debry, 

Gareth dostał zasłużoną zagrodę za podszywanie się

 za przewodniczącego i świadome wprowadzenie 

w błąd jak i za prześladowanie jakiegoś pierwszaka

 został zawieszony na trzy tygodnie. 

Szkoła stała się bardziej spokojniejsza odkąd go nie było. 

Powoli przypominała sobie poszczególne osoby 

z klasy oraz niektóre wydarzenia.

- Katherine ! Siadaj z nami ! - krzyknęła Annie

Wzięła swoją tacę z jedzeniem i usiadła z Annie i resztą swojej klasy.

- Ktoś z was ma zadanie z matematyki ? 

Znowu siedziałam do późna na grze i nie zrobiłam. - mruknęła Vivien.

- Ja ci chętnie dam odpisać ! - powiedział Mathiev matematyczny geniusz,

 który był również maniakiem komputerowym i podkochiwał się w Vivien. 

- Och Mathiev ! Jesteś wielki ! Jak dziś będziemy razem grać pozwolę ci nabić więcej PO.

- Koniec już tematu gier ! bo nigdy nie wiem o czym wy mówicie! - powiedziała Annie 

- Taaa... a ty cały czas nawijasz o chińskich bajkach ! - droczyła się Vivien.

- To nie są chińskie bajki ! To anime ! - wkurzyła się Annie. 

Zagrzmiał dzwonek i Vivien szybko poleciała

 z zeszytem Mathiev'a, by przepisać zadanie.

Matematyka była ostatnią lekcją i Katherine

 wracała do domu z Debrą. Rozdzieliły się na skrzyżowaniu 

- Do zobaczenia jutro Deb !

- Do jutra Kath!

Jak tylko Debra zniknęła jej z oczu, pobiegła co sił do domu. 

- Mamo, już jestem! 

- Dobrze kochanie, obiad będzie za 20 min ! - krzyknęła jej mama z kuchni.

Poszła się przebrać a potem zasiadła do stołu z mamą

 i opowiedziała jej o swoich nowych przyjaciołach. 

Gdy skończyła jeść, poszła do swojego pokoju odrabiać lekcje.

 Cleo łasiła jej się do nogi,

 uniosła białą kulkę z różowym noskiem i

 położyła ją sobie na kolanach,

 kotka zwinęła się w kłębek po czym zasnęła.
Skupiła się na rozwiązywaniu zadania, 

kiedy znowu słyszała jakieś stukania na poddaszu 

ale zignorowała to i skończyła odrabiać zadanie. 

Zmęczona poszła się kąpać,

 wsunęła się do łóżka i również zasnęła.
Po czterech godzinach, obudziła się znowu

 z krzykiem, oddychając nierówno. 

Dotknęła swojej twarzy i poczuła na policzkach łzy. 

Skuliła się w łóżku i zaczęła płakać,

 aż w końcu ze zmęczenia znowu zasnęła.

x

Rozdział 6

Rozdział 6

Gareth przerwał pocałunek i odsunął się krok do tyłu.

-Przepraszam jeśli cię zaskoczyłem, nie powinienem tego robić korzystając z okazji, ale jak dowiedziałem się o twoim wypadku nie ukrywam, że się przestraszyłem.Myśl o tym, że mogłem cię stracić zanim byś się dowiedziała co do ciebie czuje, nie dawała mi spokoju.-pocałował ją czule w czoło.-Kocham cię.

Katherine patrzyła się na niego zaskoczona, a w głowie miała mętlik. Pierwszy raz widzi chłopaka na oczy, a on już ją całuje i mówi, że ją kocha.Mimo, że w jej głowie zapaliła się czerwona lampka, zdecydowała się ją zignorować.Wyszła z lasu, idąc z nim za rękę Gareth odprowadził ją do domu.Pod wieczór siedziała przed telewizorem, tak zastała ją wracająca z pracy matka.

-Skarbie, ty jeszcze nie śpisz? -spytała mama.

-Nie, chciałam jeszcze z Tobą porozmawiać.

-O, stało się coś?

-Przeglądałam album ze zdjęciami, ale nie znalazłam ani jednego zdjęcia mojego ojca.

Mama spojrzała się na nią ponuro i mruknęła coś pod nosem, że nie ma żadnych zdjęć swojego byłego męża.

Znowu obudziła się zlana potem, usiadła na łóżku starając się uspokoić. Przed oczami dalej miała obrazy koszmaru, dalej czuła odór alkoholu i obślizgłe ręce, które dotykały jej delikatnego ciała w niestosownych miejscach.Słyszała, jak ktoś szepnął jej do ucha by była grzeczną dziewczynką i rozłożyła nogi. Usłyszała również własny głos, ale zniekształcony, dziecinnie piskliwy, który prosił by przestał. Poczuła jak silna ręka unieruchomiła jej obie dłonie, a druga wsunęła się między jej uda.Krzyknęła głośno i wtedy się obudziła. Oddychała ciężko, rozglądając się po ciemnym pokoju, bała się zamknąć oczy nie chcąc, by obrazy powróciły.Nie zmrużyła oka ani na chwile, przez moment wydawało jej się, że słyszała szelesty w pokoju przez co wystraszona w ogóle nie mogła zasnąć. Niewyspana poszła do szkoły, pierwsze zajęcia miała o ósmej, ale nie wiedziała Gareth'a, aż do przerwy obiadowej.Zdała sobie sprawę jak mało o nim wie, zobaczyła go dopiero  na stołówkę, stał z kolegami.Nie miała odwagi do niego niego podejść, usiadła więc nieopodal obserwując go kątem oka, wtedy dostrzegła, że jeden z jego kumpli dźgnął go łokciem w żebra, szepnął coś cicho, by mogli go usłyszeć tylko przyjaciele, Gareth odwrócił się i spojrzał w jej stronę, a chłopaki za nim wybuchnęli śmiechem. Chłopak nie zwracając na nich uwagi, szedł w jej stronę. Usiadł naprzeciwko niej, uśmiechając się czarująco.

-Dokuczają ci z mojego powodu ? - spytała, co go zaskoczyło a także wydawał się przez to dziwne zmieszany.

-Nie, po prostu głupio żartują...- bąknął.

Jednak szybko przywołał się do porządku i znów uśmiechnął się uroczo.

-Masz ochotę dziś na spacer ? -spytał. -Może po szkole wpadnę do ciebie i zabiorę cię do jakieś fajnej przytulnej knajpki.

Spojrzała na niego zaskoczona i uradowana.

-Fajny pomysł, podoba mi się. -odpowiedziała popijając kompot.

Dźwięk dzwonka zapowiadającego koniec przerwy, rozległ się po korytarzu i uczniowie zaczęli powoli się rozchodzić do klas. Katherine też musiała się zbierać na ostatnią lekcję fizyki, pożegnała się z Gareth'em,  a była już spóźniona.

Chłopak nie spiesząc się w ogóle z głupkowatym uśmiechem na ustach poczekał, aż jego kolega, który obserwował ich zajmie miejsce na przeciwko niego, te na którym siedziała wcześniej Katherine.

-No no , faktycznie jak tak dalej pójdzie wygrasz zakład.- powiedział jego kolega z zadowolonym wyrazem twarzy.

-Stary, daj mi jeszcze jeden dzień więcej mi nie trzeba. - zaśmiał się Gareth.

Jego kumpel wyjął z portfela pięć dych i położył na blacie stołu i przesunął w stronę Gareth'a.

-Resztę dostaniesz, jak ją przelecisz do jutra. Panie przewodniczący. -zaśmiał się, akcentując ostatnie zdanie.

Zęby Gareth'a błysnęły, gdy uśmiechnął się szeroko. 

-Już są moje. - mruknął nieświadomy, że mieli nieproszonego słuchacza.

Po skończonych zajęciach Katherine poczekała przed szkołą na Gareth'a, który właśnie szedł w jej stronę. Uśmiechnął się do niej i złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. Chodzili po mieście trzymając się za ręce, Katherine stanęła przy małym stoisku z torbami, spodobała jej się jedna w miętowym kolorze, jednak nie miała pieniędzy by za nią zapłacić, więc odeszła od stoiska i pociągnęła Gareth'a za rękę w stronę parku, lecz on nagle wyrwał rękę z jej uścisku i podszedł do stoiska i kupił jej upatrzoną torbę. Spojrzała na niego zaskoczona, ale podziękowała i pocałowała go w usta.

Spacerowali potem po parku do momentu, aż się ściemniło rozmawiając, śmiejąc się i przekomarzając. Następnie zabrał ją do swojej ulubionej knajpki, gdzie zjedli kolacje ale Katherine uparła się, by zapłacić za siebie. Nie chcąc być mu dłużna.

Gdy wyszli było już ciemno na ulicach i jedynym źródłem światła była łuna księżyca, szli w ciszy aż w końcu dotarli przed jej drzwi wejściowe. Pocałował ją najpierw w czoło, a potem w usta.

-Może wejdziesz do środka? -spytała. - Mama już pewnie śpi.

-Na chwilkę- mruknął nie przestając ją całować.

Weszli po schodach na piętro, starając się być jak najciszej.

Gdy znaleźli się już w jej pokoju, usiadła z nim na łóżku i powrócili do przerwanej czynności. Koniuszkiem języka przejechał po jej wargach, nakłaniając by je rozchyliła a gdy to zrobiła wsunął swój język do środka pogłębiając pocałunek. Westchnęła cicho, przysuwając się bliżej niego i wsuwając mu palce we włosy. Chwycił zębami jej dolną wargę i delikatnie pociągnął w swoją stronę, swoje dłonie przesunął po jej plecach. Mocniej przywarła ustami do jego warg. Usłyszała jak jęknął cicho i przeklął pod nosem, otworzyła oczy, by zorientować się co się dzieje i zobaczyła jak Gareth próbuje odczepić od swojego uda białą kotkę, która wbiła pazury w jego spodnie i ani myślała je puścić.

Katherine zganiła Cleo i przegoniła ją z pokoju, po czym zamknęła drzwi na klucz. Gareth wstał by do niej podejść, lecz o mały włos się nie potknął, z powodu poplątanych sznurówek butów. 

-Co jest do diabła... -zaklął zirytowany.

Katherine podeszła do niego ujęła jego twarz w swoje dłonie, pocałowała go, nagle usłyszała jakieś stukanie nie poddaszu a potem w kuchni i usłyszała zaspany głos mamy. 

-Katherine, to ty ? Czemu tak hałasujesz...?

Odsunęła się od Gareth'a.

-Mama się obudziła, zobaczymy się jutro ok ? - spytała patrząc na niego, przepraszającym wzrokiem.

Próbował nalegać, lecz gdy widział jej opór zrezygnował. Nie chciał by wpadła tu jej matka i zadzwoniła po gliny.

Wyszedł niechętnie demonstrując swoje niezadowolenie,  zeszli cicho schodami na dół, odszedł nawet się z nią nie żegnając.

Zasmucona patrzyła jak odchodzi, lecz po chwili zamknęła drzwi. Usłyszała ciche miauknięcie.

- I widzisz co narobiłaś. - powiedziała do kotki i wróciła do swojego pokoju osamotniona.

Rozdział 5

Rozdział 5

Katherine poszła na strych, przeszukiwała stare pudła w których były jej zabawki jakieś stare ubrania, obrazy i wiele innych rupieci szukając albumu rodzinnego, o którym mówiła jej mama. Znalazła go, miała już schodzić na dół, gdy usłyszała stukanie i szelesty. Myśląc, że to mysz , poszła stamtąd jak najszybciej. Podała mamie album i usiadła obok niej. Oglądały razem śmiejąc się i przypominając sobie dzieciństwo. Spojrzała na jedno zdjęcie. Fotka była zrobiona w domu i przedstawiała jak mała Kath trzyma w rękach dużego pluszowego różowego misia.

-O popatrz trzymam pana Boniego ! Nie pamiętam, by był aż taki duży...! - powiedziała Katherine.

Zdziwiona mama spojrzała na nią otwierając szeroko oczy, a na jej twarzy pojawił się równocześnie ulga, radość i nie dowierzanie.

-Pamiętasz pana Boniego ? Co dokładnie pamiętasz? -drążyła jej matka, starając się kuć żelazo póki gorące.

Katherine zastanowiła się chwile, przywołując obraz pana Boniego i jak trzymała go w rękach.

-Pamiętam jaki był mięciutki... Bawiąc się nim przez przypadek oderwałam mu koralikowe oczko i jak płakałam, że pan Boni nie ma oczka. Pamiętam jak mi go zszyłaś. Spałam z tym misiem. To chyba wszystko co pamiętam...-mruknęła zniechęcona.

-To i tak bardzo dużo! Widocznie twoja pamięć powoli wraca. Musze zadzwonić do doktora i mu o tym jak najszybciej powiedzieć.  Jej mama spojrzała na zegarek i porwała się nagle z krzesła.

- Ojej ! Już powinnam wychodzić do pracy! Kochanie zrobiłam obiad wystarczy go podgrzać, jak coś się stanie koniecznie dzwoń! -mówiła pakując jednocześnie dokumenty i klucze do torebki. - Jak coś ci się jeszcze przypomni to też do mnie zadzwoń. - powiedziała szukając komórki. - To pa kochanie, wrócę o 22. Gdy jej mama wyszła do pracy Katherine zrobiła sobie herbatę i usiadła przy stole, czytając dalej swój pamiętnik. Dowiedziała się, że jest w Nathanie zakochana szkoda tylko, że  ten chłopak o tym nie wiedział.

Po dwóch godzinach zadzwoniła jej mama i powiedziała, że rozmawiała przez telefon z doktorem, który bardzo się ucieszył że Katherine powoli odzyskuje pamięć i wyraża zgodę, by poszła następnego dnia do szkoły. Katherine nie umiała ukryć radości, ciągłe siedzenie w domu zaczynało ją okropnie nudzić. Chciała wyjść do ludzi poznać kogoś, po prostu porozmawiać zaczynała czuć się strasznie osamotniona. Poszła do swojego pokoju i zaczęła grzebać w szafie w poszukiwaniu jakiś fajnych ubrań i znowu się zdziwiła. Nie wiedziała że ma tak dużo takich szarych bezbarwnych ubrań. Czyżby teraz nagle poczuła że woli żywsze bardziej wyraziste kolory? To dziwne uczucie kiedy nie poznaje się samej siebie, ale postanowiła, że koniecznie musi iść na zakupy zmienić tą ponurą i smętną garderobę.  Jutro przecież jest wielki dzień jej "Pierwszy dzień w szkole", chciała wypaść jak najlepiej. Przeszukała całą szafę aż w końcu wybrała jeden strój, wybrała niebieską bluzkę która pasowała do koloru jej oczu, czarne obcisłe rurki, i czarny sweterek i wyprasowała je na jutro. Bała się trochę reakcji ludzi na jej utratę pamięci ale podobno dyrektor uprzedził uczniów, że miała wypadek i nic przez to nie pamięta. Miała okazje poznać znowu wszystkich od nowa, już nie mogła się tego doczekać. Wykąpała się i poszła spać pełna nadziei co przyniesie następny dzień

To był wielki dzień i można było nawet powiedzieć, że przełomowy, ponieważ to prawie tak, jakby cofnąć się w czasie i znowu wrócić do pierwszej klasy. Katherine szła powoli w stronę liceum, pełna obaw jakie mają pierwszoklasiści, gdy wkraczają do nowego dla nich świata. Po chwili zganiła sama siebie w myślach przypominając sobie, że uczniowie i nauczyciele ją znają i wiedzą, że utrata pamięci nie będzie trwała długo. Gdy stanęła w końcu przed wielkim budynkiem znowu nabrała obaw i zwątpiła czy jest w stanie wejść do środka.Wzięła trzy głębokie wdechy i zagryzając wargi, popchnęła drzwi i weszła do środka.

Korytarze były zaludnione, słychać było gwar, rozmowy i śmiechy lecz gdy uczniowie ją zauważyli nastąpiła grobowa cisza i czuła jak ponad sto par oczu patrzy się prosto na nią. Nie wiedziała co ma robić, gdzie iść, poczuła że ogarnia ją panika. Jednakże jedna osoba zaczęła przepychać się przez tłum w jej kierunku i stanęła obok niej, był to bardzo przystojny blondyn o zielonych oczach, który uśmiechnął się do niej urzekająco. Popatrzyła na niego oniemiała i zauroczona.

-Witaj Katherine miło mi cię znowu widzieć. Pozwól, że cię oprowadzę, na pewno czujesz się trochę zagubiona. -powiedział aksamitnym głosem.

-No troszkę -odpowiedziała cicho gdy oddalali się od gapiów i wyszli na dziedziniec ponieważ trwała długa przerwa obiadowa.

-Zacznijmy od tego, że ci się przedstawię nazywam się Gareth Stone, uczeń klasy III i przewodniczącym szkoły , vice dyrektorka poprosiła mnie bym został twoim opiekunem do czasu gdy odzyskasz pamięć lub przestaniesz mnie już potrzebować, więc jak będziesz miała jakiś problem, zawsze możesz się do mnie zgłosić, służę pomocą o każdej porze dnia i nocy.- zaśmiał się szczerze, zauważając dwuznaczność swojej wypowiedzi.Po chwili spojrzał na zegarek i do swojego notatnika.

-Musimy się już zbierać, teraz masz matmę odprowadzę cie do klasy, a potem wrócę po ciebie i zabiorę cie na biologię.

Katherine uśmiechnęła się do niego promiennie.

-To naprawdę miłe z twojej strony -powiedziała.

-To nic wielkiego, zapraszam cie na kolejnej przerwie na lunch, przy okazji zobaczysz stołówkę i dojdziesz do wniosku ze jeśli zapomniałaś jakie jedzenie tam serwują, to nie było czego żałować.

Wrócili do szkoły i Gareth odprowadził ją na zajęcia, obiecując ze jak tylko wyjdzie z klasy on będzie już na nią czekał. Poczuła wdzięczność, że rozumie jej obawy i stara się zrobić wszystko, by nie czuła się w szkole obco i nieswojo. Gdy chciał się odwrócić by iść na swoje lekcje , złapała go za rękę , stanęła na palcach i pocałowała go w policzek

-Dziękuję- podziękowała, gdy spojrzała mu znowu głęboko w oczy.

Po skończonych zajęciach Katherine jak najszybciej wyszła z klasy i zderzyła się z Gareth'em, który stał oparty o ścianę czekając na nią.Podniosła na niego wzrok, rumieniąc się na twarzy, lecz on tylko wybuchł śmiechem.

-Wiesz co. Jesteś bardzo urocza.-złapał ją za ramię i pociągnął za sobą. Jest coś co chce ci pokazać.

Wyszli na teren szkoły, przechodząc przez ogrodzenie i zagłębili się w mały lasek, który był za szkołą. Nagle Gareth się zatrzymał, przez co o mały włos o Katherine znowu by na niego wpadła. Już chciała się zapytać, czemu się zatrzymał i po co tu przyszli, lecz w tym momencie zobaczyła przed nim mały obelisk, który wydawał jej się dziwnie znajomy. Obeszła go dookoła starając sobie coś przypomnieć, podczas gdy Gareth oparł się o pień drzewa i odpalił papierosa, spoglądając na nią ukradkiem.

-Byłam tu, ale nie mogę sobie nic przypomnieć-mruknęła w końcu zrezygnowana.

-Przychodziłaś tu zawsze na długich przerwach i rozmawiałaś ze sobą, obserwowałem cię nie raz, kiedy przychodziłem tu na papierosa. Gdyby uczniowie i nauczyciele dowiedzieli się , że pale mój wizerunek przewodniczącego mógłby nieco ucierpieć.

Gareth zgasił papierosa, wypuścił dym z płuc, podszedł do Katherine, uniósł jej brodę do góry by mogła spojrzeć w oczy.

-Twoja pamięć wróci, jestem tego pewien.

Spojrzała na niego z pewną obawą.

-A co jeśli nie ?

Kącik jego ust uniósł się w dyskretnym uśmiechu,delikatnie palcem przesunął po jej dolnej miękkiej wardze, po czym spojrzał jej w oczy dalej się uśmiechając.

-W takim razie zaczniesz od początku, a ja chętnie ci w tym pomogę.

Pochylił się i pocałował ją delikatnie, czekając na jej reakcje. Była zaskoczona ale nie mogła oprzeć się przyjemności jaką jej dawał i bez zastanowienia wsunęła mu palce we włosy i oddała pocałunek przyciągając go do siebie. Gareth zaśmiał się cicho i delikatnie oparł ją plecami o najbliższe drzewo nie przerywając pocałunku.

Rozdział 4

Rozdział 4

Pielęgniarka pomogła jej usiąść na wózku inwalidzkim i pojechała z nią na badania, które zalecił lekarz. Czekał na nie w sali, przywitał się z Katherine po czym pomógł jej położyć się na łóżku. Zanim zaczęło się badanie zadał jej szereg podstawowych pytań.
-Doktorze...Czy ja odzyskam pamięć?
-To zależy
Zrobiono jej tomografię głowy i wysłano z powrotem do sali. Po paru godzinach znów przyszła jej mama przynosząc niezbędne rzeczy, ale nie patrzyła na córkę, Katherine też czuła się nieswojo w towarzystwie kobiety, która jest jej matką lecz nie pamiętała tego. Miała nadzieje,ze wszystko sobie przypomni i znów będzie żyć normalnie... Do sali przyszedł lekarz z wynikami badań.
-Dzień dobry paniom, mam już wyniki, nie jest wcale aż tak źle jak nam się wydawało. Co prawda utraciła pani pamięć ale to tylko amnezja wsteczna która obejmuje zdarzenia poprzedzające utratę świadomości. To minie prędzej czy później i przypomni sobie pani wszystko. Myślę, że najlepszym wyjściem w takim wypadku jest powrót do domu, do bliskich. Dzięki temu jest większa szansa, że pamięć powróci. Może przypomni sobie pani swój pokój a w tym także jakieś wydarzenia. Wypiszę panią dzisiaj, proszę wrócić za 2 tygodnie na badanie kontrolne.
Pożegnał się z kobietami i wyszedł zostawiając je same.
-Zadzwonię do Jim'a, to nasz sąsiad. Poproszę go by przyjechał samochodem i pomógł ci do niego wsiąść. - powiedziała jej matka i wyszła na korytarz by zadzwonić.
Po godzinie przyjechał obcy facet, którego też nie pamiętała. Barczysty blondyn o wydatnych kościach policzkowych i orlim nosie. Miał błękitne przenikliwe spojrzenie, bała się go ale gdy spojrzał na nią jego pochmurna mina nagle zmieniła się w czułe radosne spojrzenie i wyszczerzył usta w uśmiechu.
-Jak się ma nasza mała myszka? -zwrócił się do niej.
-Bywało lepiej, proszę pana- powiedziała uśmiechając się do niego.
Pomógł jej wstać i w troje wyszli ze szpitala i skierowali się w stronę jego samochodu i odwiózł obie do domu.
Przed domem widziała jak mama została jeszcze chwile przy jego samochodzie i usłyszała tylko słowa.
-Dziękuje ci Jim...
-Oh Lilly, wiesz ze dla ciebie zrobię wszystko.
Katherine na te słowa uniosła wysoko swoje brwi. Gdy były już w domu same nie zamierzała zbyt długo czekać i zapytała głośno.
-Nie mam taty?
To pytanie widocznie zaskoczyło jej mamę bo nie wiedziała co jej odpowiedzieć po czym odpowiedziała spokojnie.
-Zostawił nas gdy miałaś 4 lata,wtedy bardzo się zmieniłaś. Nie wychodziłaś ze swojego pokoju przez bardzo długi okres... i zaczęłaś mówić do siebie.
-Rozumiem... A nasz sąsiad Jim ? Lubisz go ?
-Jim był przy nas gdy potrzebowałyśmy go najbardziej... nazywałaś go swoim wujkiem...odwoził cię do szkoły kiedy ja byłam w pracy, wybudował dla ciebie domek na drzewie i huśtawkę w ogrodzie. Zrobił ci domek dla lalek i wyremontował pokój.Jak byłaś mała spytałaś się go czy nie poprowadzi cię do ślubu. - przypominając sobie to wydarzenie jej mama wybuchła śmiechem, nigdy nie zapomnę jego miny.-Za to twój ojciec nie starał się z tobą skontaktować, odszedł bo nie był gotowy na założenie rodziny.
-Bylibyście z Jimem świetną parą- powiedziała na odchodnym i poszła do swojego pokoju zostawiając matkę zaskoczoną i równocześnie szczęśliwą.

Katherine rozglądała się po swoim pokoju nie poznając w ogóle tego miejsca, patrzyła na zdjęcia w ramkach i nie poznawała osób, które na nich były ani miejsc w których zostały zrobione.Wszystko wydawało się jej zupełnie obce.Podeszła wolno do okna , otworzyła je szeroko nadchodził wieczór, niebo zrobiło się już bardzo ciemne a powietrze stawało się zimniejsze. Stanęła przed biurkiem i zaczęła go przeszukiwać w poszukiwaniu czegoś co pomoże jej odzyskać choć część pamięci. Miała nadzieje, że prowadziła jakiś pamiętnik, dzięki któremu przypomni sobie coś co wydarzyło się przed wypadkiem , ale niestety nic takiego nie znalazła. Zrezygnowana i rozczarowana zostawiła rozkopane szuflady. Jedno było w tym wszystkim najlepsze przez pewien czas nie musiała chodzić do szkoły. Lekarz twierdził, że to by mogło nadwyrężyć jej pamięć. Położyła się do łóżka, wsuwając dłonie pod poduszkę i namacała palcami coś twardego, zaskoczona wyciągnęła grubą jak sądziła książkę ale ta "książka" okazała się tym czego akurat szukała z okrzykiem radości otworzyła pamiętnik i zaczęła go czytać.W pamiętniku pisała dużo o szkole, z tego co wyczytała nie należała ani do najpopularniejszych z resztą do najmądrzejszych też nie. Najbardziej ją zasmuciły notatki o mamie, faktycznie nie była z nią tak zżyta jak kiedyś. Zdziwiła ją jednak mowa o jakimś Nathanie. Często używała tego imienia , a na dodatek wyrażała się o nim dość odważnie i widać było, że to był ktoś jej bardzo bliski. Czuła, że mógł być kimś więcej niż tylko przyjacielem, ciekawił ją ten nieznajomy chłopak, nie mogła przypomnieć sobie jak wygląda, nawet nie miała w telefonie jego numeru telefonu. Postanowiła, że zapyta o niego jutro mamę.

Następnego dnia przy śniadaniu nie zwlekała zbyt długo i od razu postanowiła zapytać mamę o chłopaka z pamiętnika.

-Mamo... Znasz może jakiegoś Nathana? To jakiś chłopak z mojej szkoły?- zapytała jedząc płatki śniadaniowe. Jej mama zamyśliła się przez chwile po czym niepewnie odpowiedziała.

-Wiesz... raczej nie przyprowadzałaś do domu swoich przyjaciół...ale coś kojarzę że właśnie tak nazywałaś tego swojego zmyślonego przyjaciela po śmierci taty. Przypomniałaś sobie coś?

-Niestety nie... znalazłam pamiętnik i napisałam o nim parę słów...no cóż myślałam że to mi w czymś pomoże...Zastanawiam się czy byłam normalnym dzieckiem ...

-Oczywiście że tak kochanie... każdy w dzieciństwie ma wymyślonego przyjaciela potem oczywiście przestałaś w niego wierzyć więc nie było czymś się martwić. Kochanie przyniesiesz mi ze strychu pudełko ze starymi zdjęciami ? Pokaże ci coś...