Rozdział 2

    Rozdział 2

Dziś była sobota, dzień w którym miała pojechać do Richmond z Nathanem, by zobaczył w końcu swoją dziewczynę. Ubrała się ciepło w czarną bluzę z kapturem i zwykłe wyblakłe spodnie, związała swoje kruczo czarne włosy w kucyk. Założyła kaptur, ponieważ na dworze padało, panowała istna ulewa. Schodząc do kuchni zabrała kluczyki od samochodu krzyknęła do mamy, która oglądała w salonie jakąś komedie romantyczną, że wychodzi informując by nie czekała z kolacją.

Wyszła z domu i biegła do samochodu, który stał przed domem. W samochodzie zdjęła kaptur oraz odpaliła silnik.W tym momencie na miejscu pasażera pojawił się Nathan cały szczęśliwy jak dziecko, które jechało do wesołego miasteczka. Wyjechała z podjazdu i ruszyła w kierunku Richmond. Nie przeczuwając co się stanie. Rozmawiali podczas jazdy, która dłużyła się w nieskończoność a po 2 godzinach zrobili mały postój by zatankować, zjadła coś, załatwiła potrzeby fizjologiczne grożąc Nathanowi, by został w samochodzie i nie szedł za nią. Oczywiście wiedziała, że nawet by o tym nie pomyślał w końcu dalej uważał ją za młodszą siostrę, co trochę ją bolało, ale no cóż serce nie sługa. Pojechali potem w dalszą drogę nie zatrzymując się już ani razu. Gdy dotarli w końcu do Richmond popytała się miejscowych przechodniów o adres, aż w końcu znalazła się przed dużym bardzo ładnym domem. Wysiadła z auta, słońce już świeciło nisko oślepiając ją, podeszła do drzwi frontowych a za nią szedł Nathan. Zapukała delikatnie do drzwi i czekała cierpliwie nasłuchując kroków.

-Gotowy ? -spytała.

-Tak.

Drzwi się otworzyły i w progu stanęła bardzo ładna blondynka o niebieskich oczach. Na oko miała może z 34 lata ale wyglądała bardzo pięknie. Zerknęła przez ramię by zobaczyć minę Nathana. On stał i patrzył na nią jak zaczarowany. Odwróciła się z powrotem do kobiety.

-Emily Howard ?

-Tak, w czym mogę pomóc?

-Chce porozmawiać o pewnym chłopaku, którego niegdyś pani znała.

Emily uśmiechnęła się.

-To zapraszam do środka na herbatę.

Zaprosiła ją do salonu nie wiedząc, że za dziewczyną wszedł duch, po chwili podała herbatę.

-A więc o kim chcesz pogadać?

-O Nathanie Morisie.

Emily zadrżały ręce przez co rozlała herbatę, gdy nalewała ją do jej filiżanki.

-O Nathanie? Ale on nie żyje od 14 lat.

Nathan szepnął cicho coś do ucha Katherine.

-Daj jej mój list.-usłyszała

Katherine posłuchała i wyciągnęła z kieszeni stary pomięty i poplamiony list i podała jej go.

-Na pewno by chciał, by pani to przeczytała.

Emily otworzyła go drżącymi palcami i zaczęła czytać

________________________________________________________

Droga Emily

Bardzo Cię kocham i nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie.

Chcę jednak byś była szczęśliwa, a wiem że jesteś będąc z Nim.

Mam tak mało czasu, a tyle Ci do powiedzenia… Nie zdążyłem.

Nie chce byś się obwiniała kiedy dowiesz się co się stało, to nie ma z Tobą żadnego związku.

Musisz wiedzieć, dlaczego podjąłem taką a nie inną decyzję.

Widzisz popadłem swego czasu depresje, gdy dowiedziałem się przez moje problemy alkoholowe popadłem w takie długi, że moja rodzina miała problemy z ludźmi u których się zadłużyłem, przez moją głupotę zadarłem z naprawdę z niebezpiecznymi ludźmi… Moja młodsza siostra została zrzucona ze schodów i już na zawsze będzie kaleką… i choć lekarze mówią, że to był wypadek ja wiem że to nie prawda. Nikomu tego nie mówiłem, ale miesiące mijały a ja nie spłaciłem długu i zacząłem dostawać listy z pogróżkami. Jeden dotyczył mojej siostry.

Nigdy sobie tego nie wybaczę. Ona ma dopiero 9 lat.

Ma na imię Rosa…

Chciałbym Cię prosić byś dopilnowała, by dostała po skończeniu pełnoletniości domek w Dover, który odziedziczyłem po dziadkach. Tylko w ten sposób mogę jej pomóc.    

______________________________________________________________________

Emily zakryła usta dłonią i rozpłakała się. Katherine spojrzała na nią zatroskana, chcąc ją jakoś pocieszyć, gdy nagle Emily zaczęła się śmiać. Kobieta widząc dziwną minę Kath wytłumaczyła się.

-Przez całe życie obwiniałam się o jego śmierć... Nawet jak próbowałam zacząć żyć od nowa, żyjąc u boku Chrisa rodząc mu dwie śliczne córeczki, czułam się jak morderczyni. Nie mogłam pozbyć się poczucia winy... A teraz ? Czuje ogromną ulgę... Jakby ktoś zdjął z mojego serca wielki głaz.

Kath uśmiechnęła się do niej.

-Ciesze się, że mogłam pani pomóc -powiedziała Katherine.

-Mów mi Emily, skąd masz ten list?

-Znalazłam go w moim domu, starym domu Nathana.

-Rozumiem. Z daleka przyjechałaś.

-Dlatego muszę już wracać do domu.

Spojrzała na Nathana, siedział cały czas cicho, zastanawiała się o czym myśli, czy zostanie tutaj do czasu, gdy nie przejdzie na drugą stronę. Nie miała jednak jak się o to zapytać nawet na nią nie patrzył. Wstała z kanapy i pożegnała się.

- Do widzenia wam wszystkim - powiedziała mając też na myśli Nathana.

Kiedy wsiadła do samochodu, poczuła się osamotniona zacisnęła palce na kierownicy powstrzymując łzy, wzięła głęboki wdech i wydech i przekręciła kluczyk w stacyjce wjeżdżając na drogę. Po twarzy popłynęły jej łzy rozmazując widok za szybą, nagle na miejscu pasażera pojawił się Nathan.

-Czemu płaczesz? - spytał.

-Pożegnałam się z tobą w myślach...

-Nigdzie się nie wybieram bynajmniej na razie. -powiedział.

- Już niedługo, spełniłam twoją prośbę i odnalazłam twoją byłą, więc powód dla którego tu jesteś zniknął ty też powinieneś.

- A jednak dalej tu jestem.- mruknął.

-Pytanie, dlaczego? - spytała.

-Nie mam pojęcia, wracajmy do domu.

Gdy dojechali do domu było późno. Jej mam dawno już spała, weszła cicho do mieszkania by jej nie budzić i zamknęła się w pokoju.

-Zaśniesz? - spytał.

-Raczej tak...

-Jak będziesz miała koszmary to daj znać.

-Ok.

-Kath - powiedział cicho.

-Tak?

-Spij dobrze

-Ok.

Poszła się kąpać i wsunęła się do łóżka, modląc się o sen.